Μινωικό Ιερό Κορυφής

Το 1991 ο Άδωνις Κύρου στις αρχαιολογικές του περιπλανήσεις επεσήμανε την ύπαρξη άφθονων οστράκων και άλλων μινωικών αντικειμένων γύρω από το ναό του Αγίου Γεωργίου στη θέση «Βουνό». Ο αρχαιολόγος Γιάννης Σακελλαράκης, ένα χρόνο αργότερα, ξεκίνησε ανασκαφική έρευνα με την επιστημονική του ομάδα. Σύντομα ήρθε στο φως ένα ασύλητο, σε πλήρη αφάνεια μινωικό ιερό κορυφής, το μόνο γνωστό εκτός της Κρήτης. Το νησί των Κυθήρων, αποκομμένο από τον κορμό της Πελοποννήσου, αποτελούσε από τα προϊστορικά μέχρι και τα νεώτερα χρόνια, με το ασφαλές αγκυροβόλιο που διέθετε, στο βαθύτερο τότε, κόλπο της Παλαιόπολης, κομβικό σημείο στο Αιγαίο, στη διακίνηση ανθρώπων, ιδεών και αγαθών. Η θέση ήταν μοναδικής στρατηγικής σημασίας για την εποπτεία του θαλάσσιου χώρου από την Πελοπόννησο έως την Κρήτη και ασφαλώς εξίσου σημαντική ως τόπος λατρείας. Μέχρι τα μέσα της δεύτερης χιλιετίας π.Χ ήταν αποικία των Μινωιτών. Η έρευνα αποκάλυψε τράπεζες προσφορών, ομοιώματα αρχιτεκτονικών οικοδομημάτων και 84 χάλκινα μινωικά ειδώλια, γυναικεία και ανδρικά, πολλά ζωόμορφα (βοοειδή, πουλιά, ελάφια, σκορπιούς), πλήθος ελασμάτων, ένα σε σχήμα ποδιού, φαλλούς, αγγεία πόσης και αποθηκευτικά. Το πλήθος των μινωικών ειδωλίων αποκαλύπτει ότι στη θέση υπήρξε ένα σημαντικό ιερό υπερτοπικού χαρακτήρα. Συγκριτικά αξίζει να αναφερθεί ότι σήμερα σε όλο τον κόσμο υπάρχουν άλλα 170 μινωικά ειδώλια. Πολλά από τα ανδρικά και μερικά γυναικεία ειδώλια έχουν το δεξί χέρι σηκωμένο, σαν να αποδίδουν τιμές σε ένα ανώτερο πρόσωπο. Η στάση του «αποσκοπείν» όπως χαρακτηρίστηκε παριστάνει τους λατρευτές να προσπαθούν να κρυφτούν από τη λάμψη της θεότητας που προβάλλει μπροστά τους. Άλλα ειδώλια, γυναικεία, έχουν τα χέρια σταυρωμένα στον κορμό. Τα ευρήματα του Μινωϊκού Ιερού Κορυφής εκτίθενται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Κυθήρων.